କିର୍ତ୍ତନ ନିମାଇଁ ସନ୍ନ୍ୟାସ

ବୈଷ୍ଣବ ଚରଣ ଦାସ

କୀର୍ତ୍ତନ

ପୂର୍ବ-ଖଣ୍ଡ

ମଙ୍ଗଳାଚରଣଂ

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

(ରାଗ–ମଙ୍ଗଳ, ତାଳ–ତ୍ରିପୁଟା)

(ରାଗ, ତାଳ ତ୍ରିପୁଟା)

ଶ୍ରୀ ଶଚୀ ଦେବୀଙ୍କ ପୁରେ ଅତି ଆନନ୍ଦ ମନରେ

ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ସେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ।

ମହାପ୍ରଭୁ ବିଶ୍ୱମ୍ଭର, ଦେଖି ବନ୍ଦିଲେ ପୟର

ସେହିକାଳେ ଭକ୍ତି ନୀରେ ଭାସି ହେ ।୧।

ଶ୍ରୀ ଗୌରଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ କାନ୍ତି ଦେଖି କେଶବ ଭାରତୀ

ମୃଦୁସ୍ୱରେ କହନ୍ତି ବଚନ ।

ତୁମ୍ଭେ କିବା ଶୁକ ଯତି, କିବା ପ୍ରହ୍ଲାଦ ମୂରତି,

ବୋଲାଉଛ ଶଚୀଙ୍କ ନନ୍ଦନ ହେ ।୨।

ଏହା ଶୁଣି ଗୌରଙ୍କର, ନେତ୍ର ଯୁଗୁଁ ଅଶ୍ରୁ ନୀର,

ବହିଗଲା ଧାର ଧାର ହୋଇ ।

କାନ୍ଦି ହୋଇଲେ ଅଧିର, ସେ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଠାକୁର

ଦେଖି ଚିନ୍ତେ ଭାରତୀ ଗୋସାଇଁ ହେ ।୩।

ଏ ନିଶ୍ଚୟ ନାରାୟଣ, ହୋଇଛନ୍ତି ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ

ଧରା ଭାର ହରିବାର ଲାଗି ।

ମହାପୁରୁଷ ଲକ୍ଷଣ, ଦେଖାଯାଏ ବିଲକ୍ଷଣ,

ଅନ୍ତରେ ସାତ୍ତ୍ୱିକ ଉଠେଜାଗି ହେ ।୪।

ସମ୍ଭାଳି ନପାରି ତହିଁ, ଭଣି ଭାରତୀ ଗୋସାଇଁ,

ତୁମ୍ଭେ ନିଶ୍ଚେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ ।

ଏହି ଅନୁମାନ ମୋର, ସର୍ବଜନ ପ୍ରାଣେଶ୍ୱର,

ଏ ବିନୁ ମୁଁ ନ ବୋଲିବି ଆନ ହେ ।୫।

ତୁମ୍ଭେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ସାଇଁ, ଏଥିରେ ସଂଶୟ ନାହିଁ,

ଆହେ ଦୟାମୟ ଦୀନବନ୍ଧୁ ।

କେଶବ ଭାରତୀ ଉକ୍ତି, ବୈଷ୍ଣବ ଦାସ ବଦତି,

ମୋରେ ଦୟାକର କୃପାସିନ୍ଧୁ ହେ ।୬।

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ଏ ବଚନ ଶୁଣି, ଶଚୀ ହୃଦ-ମଣି;

ଅତ୍ୟନ୍ତ କାତର ମନେ ।

ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଚରଣ, ପ୍ରଣମି ତତ୍‌କ୍ଷଣେ;

ଚଳିଲେ ନିଜସଦନେ ହେ ।୧।

ବିଦାୟ ହୋଇଲେ, କେଶବ ଭାରତୀ;

କଣ୍ଟକ ନଗର ଦିଗେ ।

ଘରେ ଯାଇ କରି, ପ୍ରଭୁ ଗୌରହରି;

ସନ୍ନ୍ୟାସୀର ଅନୁରାଗେ ହେ ।୨।

ମନେ ମନେ ପୁଣ କଲେ ଅନୁମାନ

ନଦୀୟା ଗଗନ ଶଶୀ ।

ଆଜିଠାରୁ ମୁହିଁ ସର୍ବ ତ୍ୟାଗୀ ହୋଇ

ହେବି ନବୀନ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହେ ।୩।

ନବଦ୍ୱୀପ ଚାନ୍ଦ ମାନସ ମୁକୁନ୍ଦ

ଜାଣି ପାରିଲେ ଇଙ୍ଗିତେ ।

ରଖିବା ମାନସେ ତାଙ୍କୁ ଗୃହବାସେ

ପ୍ରକାଶ କଲେ ତ୍ୱରିତେ ହେ ।୪।

ଆପଣା ବିଶ୍ୱାସୀ ଯେ ନଦୀୟା ବାସୀ

ତାଙ୍କ ସନ୍ନିଧିରେ ଯାଇ ।

ଗୌରାଙ୍ଗ ବିଚାର କଲେକ ପ୍ରଚାର

ଆନ କେହି ନ ଜାଣଇ ହେ ।୫।

ସଂକୀର୍ତ୍ତନ ଗୋଷ୍ଠି ଭକ୍ତଜନେ ଭେଟି

କହନ୍ତି ମୁକୁନ୍ଦ ସର୍ବ ।

ଶିରେ ମାରି ହାତ ହୁଏ ବ୍ୟାକୁଳିତ

ଅଧମ ଦାସ ବୈଷ୍ଣବ ହେ ।୬।

(ରାଗ–ମଙ୍ଗଳ ଗୁର୍ଜ୍ଜୁରୀ, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ରାଗ–ମଧୁଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ବ୍ୟାକୁଳ ଅନ୍ତରେ, ଥାଇ ଏକାନ୍ତରେ,

ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା ମହାସତୀ ।

ପ୍ରିୟ ସହଚରୀ, ପାଶେ କାନ୍ଦି କରି

ଗଦ୍‌ଗଦ ସ୍ୱରେ କହନ୍ତି ।

ଶୁଣ ଆଗୋ ସହୀ ! ମରମ-ବେଦନା ଯା କହଇ ।୧।

ଆଜି କାହିଁପାଇଁ ନଦୀୟା ନଗର

ଶୂନ୍ୟମୟ ଦିଶେ ମୋତେ ।

ସର୍ବାଙ୍ଗ ଥରୁଛି, ଆହାର ଅରୁଚି;

ସୁଖ ନାହିଁ ମୋର ଚିତ୍ତେ ।

ବେନି ନେତ୍ରୁ ମୋର । ଅକସ୍ମାତେ ବହେ ଲୁହଧାର ।୨।

ଡେଉଁଛି କାହିଁକି, ମୋ ଦକ୍ଷିଣ ଆଖି;

ଦକ୍ଷିଣ ଅଙ୍ଗ ସକଳ ।

କର୍ଣ୍ଣର ଭୂଷଣ, ଖସେ କି କାରଣ;

ନାସିକାର ମୋତି ଫଳ ।

ଏକି ମନ୍ଦ ଦଶା । ବିଷପରି ଲାଗେ ବେଷଭୂଷା ।୩।

ଘର ବନ ପରି, ଦିବସ ଶର୍ବରୀ;

ଦିଶୁଛି ଥୋକାଏ ଦିନୁ ।

ପ୍ରାଣନାଅଙ୍କର, ଅନ୍ୟ ମନ କିମ୍ପା;

ଜାଣୁଛି ମୁଁ ଅନୁମାନୁ ।

ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା ବାଣୀ । ଦୁଃଖୀ ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ ଭଣି ।୪।

(ରାଗ–ମଙ୍ଗଳ, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ରାଗ–ଦୀର୍ପ ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ଓଦା ବସନରେ, ଗଙ୍ଗା ସ୍ନାନ ସାରି

ଶ୍ରୀ ଗୌରଚନ୍ଦ୍ର ଘରଣୀ ।

ସଦନେ ପ୍ରବେଶି, ଶାଶୁଙ୍କ ଆଗରେ,

କାନ୍ଦି କହନ୍ତି ଏ ବାଣୀ ।

ଜନନୀ ଗୋ ! ମୋର କରମ ହୀନ ।

ଧିକ ଧିକ ଏ ମୋ ଦେହ ଜୀବନ ।୧।

କଇଁ କଇଁ ହୋଇ, ପାଗଳୀ ପରାୟୀ

କହନ୍ତେ ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା ।

କୋଳକରି ତହିଁ, ଶଚୀ ମାତ କହି

ଆକୁଳେ ଫିଟାଇ ହିୟା ।

କି ଗୋ ତୁ କିମ୍ପାଇଁ ହେଉ ଏପରି

ମୋର ବଧୂ ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା ସୁନ୍ଦରୀ ।୨।

ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା ଭଣି ହେ ଦେବୀ ଜନନୀ

କି କହିବି ମୋର ଦୁଃଖ ।

ଚୌଦିଗେ କେବଳ ଦେଖେ ଅମଙ୍ଗଳ

ତେଣୁ ଫାଟେ ମୋର ବକ୍ଷ ।

ସ୍ନାନ କରୁଥିଲି ଗଙ୍ଗାର ଜଳେ

ଏକ ଅମଙ୍ଗଳ ଚିହ୍ନ ସେ ସ୍ଥଳେ ।୩।

ନାସାର ବେଶରେ କାହିଁକି ଗୋ ମୋର

ଖସି ପଡ଼ିଲା ସେ ନୀରେ ।

ଦକ୍ଷିଣ ନୟନ ନାଚେ ଘନ ଘନ

ହୃଦୟ ଗୋଟା ମୋ ଥରେ ।

ଦକ୍ଷିଣ ଭୁଜଙ୍ଗ ତା ଫଣା ଟେକି

ଯିବାର ଆଜ ଦେଖିଲି କାହିଁକି ? ।୪।

ପ୍ରବୋଧି ଜନନୀ କହନ୍ତି ଏ ବାଣୀ

ଆଗୋ ସତୀ ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟ ।

ନ ହୁଅ ଅଧିରା ମୁଞ୍ଚ ଅଶ୍ରୁ ଧାରା

ଏ ସବୁ ହରିଙ୍କ ମାୟା ।

କାନ୍ଦି କହେ ଦୁଃଖୀ ବୈଷ୍ଣବ ଦାସ

ନବଦ୍ୱୀପ ଛାଡ଼ି ଯିବେ ଜୀବେଶ ।୫।

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ ଆଠତାଳୀ)

ନଦୀୟା ନଗରେ ଯେତେ ନାରୀ ନରେ

ସଭିଙ୍କି ମୁକୁନ୍ଦ କହି

ସନ୍ନ୍ୟାସ ବିଚାରେ ନ କହିବେ ଘରେ

ଶଚୀ ନନ୍ଦନ ନିମାଇଁ ହେ ।୧।

ନେତ୍ରେ ଦେଖୁ ଥାଇ ମୁଖୁଁ ଶୁଣୁଥାଇ

ଯେ ଅମୃତ ଜିଣା ବାଣୀ ।

ଏଣିକି ତା ସର୍ବ ସ୍ୱପନ ହୋଇବ

ସର୍ବ ଜନେ ଥାଅ ଜାଣି ହେ ।୨।

ନିଜ ଗୃହ ବାସ, ଯେତେ ଦାସୀ ଦାସ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦୂର କରି ।

ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହୋଇବେ ଗୌରଚନ୍ଦ୍ର ଏବେ

ସକଳ ସୁଖ ପାସୋରି ହେ ।୩।

ଆପଣା ଜନନୀ ଶଚୀ ଠାକୁରାଣୀ

ପତ୍ନୀ ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା ସତୀ

ଏହାଙ୍କୁ ତେଜିବେ ଗୌରାଙ୍ଗ କି ଭାବେ

ବୈଷ୍ଣବ ଦାସ ବଦତି ହେ ।୪।

(ରାଗ–ମଙ୍ଗଳ କେଦାର, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ଯଥା–ରାଗ, ତାଳ–ତ୍ରିପୁଟା)

ଏମନ୍ତ, ସମୟେ ତଥି, ପ୍ରବେଶ ହୋଇ ଝଟତି,

ମହାପ୍ରଭୁ ଗୌରାଙ୍ଗ ସୁନ୍ଦର ।

ଶ୍ରୀବାସଙ୍କ କର ଧରି, କହନ୍ତି ବିନତି କରି,

ଶୁଣ ଶୁଣ ଭକ୍ତ-ଦ୍ୱିଜବର ହେ ।୧।

ଏକ କଥା ତୁମ୍ଭ ପାଶ କହିବି ଆହେ ଶ୍ରୀବାସ

ନ କରିବ ମନରେ ବିଷାଦ ।

ପ୍ରେମ ଉପାର୍ଜ୍ଜନେ ମୁହିଁ, ଦେଶାନ୍ତର କରିବଇଁ

ମୋ ଲାଗି କେ ନ କରିବେ ଖେଦ ହେ ।୨।

ସେହି ମହା ପ୍ରେମ ଧନ ତୁମ୍ଭ ସଭିଙ୍କି ପ୍ରଦାନ

କରିବି ମୁଁ ଅନାୟାସେ ଜାଣ ।

ଯେପରି ସାଧବ ଜିନ ଧନ କରି ଅରଜବ

ପୋଷେ ନିଜ ପ୍ରିୟ ବନ୍ଧୁଗଣ ହେ ।୩।

ସେହି ପ୍ରାୟ ପ୍ରେମ-ବିତ୍ତ ସକଳେ ଲଭିବ ସତ୍ୟ

ଏଥିରେ ସଂଶୟ ନାହିଁ ଲେଶ ।

ଶ୍ରୀ ଗୌରଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ବାଣୀ ମର୍ମ୍ମ କତୁରା କାହାଣୀ

ଭଣେ ଦୁଃଖୀ ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ ହେ ।୪।

(ରାଗ–କଳସା, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ମୁକୁନ୍ଦ କହନ୍ତି ଦୁଃଖ ମନେ ତଥି

ନୟନୁ ଝରାଇ ନୀର ।

ଆହେ ଦୟାମୟ ଯା ହୁଏ ହୃଦୟ

କି କହିବି ମୁହିଁ ଛାର ହେ ।୧।

ପ୍ରାଣ ମାତ୍ର ଅଛି ଚାଲି ନ ଯାଉଛି

ହେଉଅଛି କଲବଲ ।

ତୁମ୍ଭର ସନ୍ନ୍ୟାସ ଶ୍ରବଣେ ମାନସ

ଲାଗୁ ନାହିଁ ହାଦେ ଭଲ ହେ ।୨।

ନଦୀୟା-ସୁନ୍ଦର ଗଲେ ଦେଶାନ୍ତର

କି କାର୍ଯ୍ୟ ଆଉ ଜୀବନେ ?

ଏପରି ନିଷ୍ଠୁର କିମ୍ପା ଆମ୍ଭ ଠାର

କହନ୍ତୁ କିନା ଆପଣେ ହେ ।୩।

ତୁମ୍ଭ ମୁଖ ଚାନ୍ଦ ନ ଦେଖି ତିଳାର୍ଦ୍ଧ

ଯେଉଁ ଯେ ମୃତ୍ୟୁ ସମାନ ।

କାହା ବୋଲେ ଦେବ ! ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହୋଇବ

ଏ କି ବିଧି ବିଡ଼ମ୍ବନ ହେ ।୪।

ହୋଇ କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ଏପରି ମୁକୁନ୍ଦ

କହନ୍ତି ଗୌରଙ୍କୁ ଚାହିଁ ।

ଭଣେ ଦୀନ ହୀନ ବୈଷ୍ଣବ ଚରଣ

ଗୋରା ବିନେ ଗତି କାହିଁ ହେ ।୫।

(ରାଗ–ଦୀର୍ଘ ମଧୁଶ୍ରୀ, ତାଳ–ତ୍ରିପୁଟା)

ନେତ୍ରୁ ଢାଳି ବାରି, କହନ୍ତି ମୁରାରି,

ଶ୍ରୀ ଚୈତନ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ପାଶେ ।

ସଂଶୟ ଫିଟାଇ, କହ ଦୟାବହି,

ଛାଡ଼ି ଯିବ କେଉଁ ଦୋଷେ ହେ ।

ଆହେ ଗୌର ଗୁଣମଣି !

ପ୍ରେମମୟ ମୂର୍ତ୍ତି ପ୍ରେମଦାନୀ ହେ ।୧।

ତୁମ୍ଭ ଅନୁଗତ, ଯେତେକ ଭକତି,

କିପରି ଧରିବେ ପ୍ରାଣ ହେ ।

ନିଜ ହସ୍ତେ ରୋପି, ତରୁକୁ ବଢ଼ାଇ,

ଏବେ କରୁଛ ଛେଦନ ହେ ।

ଭଲା କି ଉଚିତ !

ଦିବ୍ୟ ଚିତ୍ତେ ବିଚାର କରତ ହେ ।୨।

ଭାବ ଫଳ ଫୁଲେ ସୁଶୋଭନ କାଳେ

କେହ୍ନେ କାଟିବ ଏ ତରୁ ହେ ।

ନୁହଇ ପସନ୍ଦ ନବଦ୍ୱୀପ ଚାନ୍ଦ

ଗୌର ବାଞ୍ଛା କଳ୍ପତରୁ ହେ ।

ଶୁଣି ଶ୍ରୀମୁଖ ବଚନ ।

ହୃଦ ହେଉଅଛି ଛିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ହେ ।୩।

କିବା ନିଶି ଦିନ, ତୁମ୍ଭ ବିନୁ ଆନ,

ନ ଜାଣୁଁ ନଦୀୟାବାସୀ ହେ ।

ତୁମ୍ଭ ବିରହରେ, କେଉଁ ପରକାରେ ?

ବଞ୍ଚିବୁଟି ଗୌର ଶଶୀ ହେ ।

ନିତ୍ୟ ଶୟନ ସ୍ୱପନେ ।

ତୁମ୍ଭ ମୂର୍ତ୍ତି ଦେଖୁ ଆମ୍ଭେମାନେ ହେ ।୪।

ସଂସାର ବାସନା, ନ ଲାଗଇ ପ୍ରଭୁ

ତବ ଶ୍ରୀ ପଦ ପ୍ରସାଦୁଁ ହେ ।

ତୁମ୍ଭେ ଛାଡ଼ିଗଲେ, ରହିବୁଁ କି ଭଲେ,

ଦିନ ଯିବ କାନ୍ଦୁ କାନ୍ଦୁ ହେ ।

ପ୍ରଭୁ ! ନୁହ ନିଦାରୁଣ ।

କାନ୍ଦି କହେ ବୈଷ୍ଣବ ଚରଣ ହେ ।୫।

(ରାଗ–ମଙ୍ଗଳ ଗୁର୍ଜ୍ଜରୀ, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ଭକ୍ତଗଣେ ଚାହିଁ କହନ୍ତି ନିମାଇଁ,

ଆହେ ପରିଷଦ ବର୍ଗ ।

ତୁମ୍ଭେମାନେ ମୋର, ଆତ୍ମୀୟ ନିକର

ତୁମ୍ଭେ ମୋର ଅନୁରାଗ ହେ ।୧।

ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିଶ୍ୱାସୀ, ହେ ନଦୀୟା ବାସୀ,

ମନରେ ନକର ଖେଦ ।

ମରମର କଥା, ପ୍ରକାଶିବି ଯଥା,

ଶୁଣ ହୋଇ ନିଶବଦ ହେ ।୨।

କହୁଁ କହୁଁ ଗୋରା, ନେତ୍ରେ ଅଶ୍ରୁଧାରା,

କଣ୍ଠ ସ୍ୱର ଅଧା ଅଧା ।

ସମ୍ଭାଳି ନୁହଇ, କରୁଣ ଭାବହିଁ,

ହୃଦେ ଲଭି ମହା ବାଧା ହେ ।୩।

ବୋଲନ୍ତି ହେ ଭକ୍ତେ, ମୋର ଅନ୍ତର୍ଗତେ,

ଘାରଇ କୃଷ୍ଣ ବିରହ ।

କାହା ସଙ୍ଗ କିଛି, ସୁଖ ନ ଲାଗୁଛି,

ମୋତେ ଜାଣ ଅହରହ ହେ ।୪।

ଅନଳ ସମାନ, ଜନନୀ ବଚନ,

ବିଷ ପ୍ରାୟ ତୁମ୍ଭ ସାଥି ।

କୃଷ୍ଣ ବିନେ ମୋତେ, ନରୁଚେ କିଞ୍ଚିତେ

ଯେ କିଛି ଆହାର ପଥିହେ ।୫।

ଜଳ ବିନେ ମୀନ ହୁଅଇ ଯେସନ,

ଘନ ବିହୀନେ ଚାତକ ।

ପତି ବିନେ ନାରୀ, ଦଶାଟି ଯେପରି,

ମୋର ମନ ସେ ପ୍ରାୟକେ ହେ ।୬।

ଧନ ହୀନେ ଭାବ, ଯେହ୍ନେ ଗୃହାରମ୍ଭ,

କିଛି ନାହିଁ ତହିଁ କାର୍ଯ୍ୟ ।

ବିଦ୍ୟା ହୀନ ନର, ବସେ ଯେ ପ୍ରକାର,

ପଣ୍ଡିତଙ୍କର ସମାଜ ହେ ।୭।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିହୀନ, ଧିକ ଏ ଜୀବନ,

ତିଳେ ନାହିଁ ମନେ ସୁଖ ।

ଏ ସଂସାର ଲୀଳା ଅଟେ ମିଥ୍ୟା ଖେଳା;

କେବଳ ପରମ ଦୁଃଖ ହେ ।୮।

ଏଣୁକରି ମୁହିଁ, ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହେବଇଁ

ଭ୍ରମି ଭ୍ରମି ଦେଶ ଦେଶ ।

ବନ୍ଧୁଙ୍କୁ ଭେଟିବି, ଆନନ୍ଦ ଲଭିବି,

ମନେ ଏହି ଅଭିଳାଷ ହେ ।୯।

ଏତେ ବୋଲି ଗୌର, ନେତ୍ରୁ ଢାଳି ନୀର,

ଲୋଟନ୍ତି ଅବନୀ ପରେ

କିଛିକ୍ଷଣ ପରେ ଉଠିଣ ସତ୍ୱରେ

କହନ୍ତି ହା କୃଷ୍ଣ ହରେ ହେ ।୧୦।

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗରେ ଧୂଳୀ, ହୋଇଛନ୍ତି ବୋଳି,

ମହା ଭାବ ବିନୋଦିୟା

କନ୍ଧରୁ ପଇତା, ବାହାର କରି ତା

ଛିଣ୍ଡାଇ ଫିଙ୍ଗିଲେ କିଆଁ ହେ ।୧୧।

ଅତି ଆର୍ତ୍ତନାଦେ, କୃଷ୍ଣ ବୋଲି କାନ୍ଦେ

ନବଦ୍ୱୀପ ସୁଧାନିଧି ।

ତହିଁ ବେଳୁଁ ବେଳ ବଢ଼ିଲା ପ୍ରବଳ,

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବିରହ ବ୍ୟାଧି ହେ ।୧୨।

ଦେଖି ସେହି ଭାବ, କା ଦେହ ସହିବ,

ଯା ହୁଅନ୍ତି ଗୌରମଣି ।

ଅତି ଦୀନ ହୀନ, ପାତକୀ ଅଜ୍ଞାନ

ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ ଭଣି ହେ ।୧୩।

(ରାଗ–କଳସା ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳା ଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ସକରୁଣ ସ୍ୱରେ, ଅବନୀ ଉପରେ,

ଗଡ଼ନ୍ତି ଗଉର ମଣି ।

ମୁକୁଳିତ କେଶ, ଧୂଳୀ ଜରଜର,

ମୁଖେ ହରି ହରି ଭଣି ହେ ।୧।

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗେ ପୁଲକ, ସଘନେ ନିଶ୍ୱାସ,

ଛାଡ଼ନ୍ତି ବାରକୁ ବାର ।

ଆପଦ ମସ୍ତକ, କମ୍ପାଇ ତାଙ୍କର,

ଗଦ ଗଦ ଅର୍ଦ୍ଧଗିର ହେ ।୨।

କ୍ଷଣେ କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ, କ୍ଷଣେ ଯେ ଆନନ୍ଦ,

କ୍ଷଣେ କ୍ଷଣେ ଚମକନ୍ତି ।

କୃଷ୍ଣ ବିରହରେ, ଭାବନ୍ତି କାତରେ,

ବର୍ଣ୍ଣ ବିପରିତ ରୀତି ହେ ।୩।

ମହା ପାଗଳର, ସମ ବିଶ୍ୱମ୍ଭର,

ହୁଅନ୍ତି ଝୁଲାଇ ଶିର ।

ହୁଂକାର ଗର୍ଜ୍ଜନ, ପୁଣି କ୍ଷଣ କ୍ଷଣ,

ନେତ୍ରୁ ବହିଯାଏ ନୀର ହେ ।୪।

ଦେଖି ସର୍ବ ଜନ ଚିନ୍ତାରେ ମଗନ,

ବଢ଼ିଲା ଦୁଃଖର ସିନ୍ଧୁ ।

ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ, ବୋଲେ ନିଶ୍ଚେଁ ବାସ

ଛାଡ଼ିବେ ନଦୀୟା-ଇନ୍ଦୁ ହେ ।୫।

(ରାଗ–ଚକ୍ରକେଦାର, ତାଳ–ଝମ୍ପା)

(ଯଥା–ରାଗ, ତାଳ–ତ୍ରିପୁଟା)

ମୁରାରିଙ୍କ ଏହି ବାଣୀ, ଶୁଣି ଗୌର ନିଶାମଣି,

ମନ୍ଦେ ହସି କଲେ ଆଲିଙ୍ଗନ ।

ସମ୍ବୋଧନରେ ବିଶେଷ, କରିପ୍ରେମ ପରକାଶ,

କହିଲେ ଯେ ପ୍ରବୋଧ ବଚନ ହେ ।୧।

ଶୁଣ ସର୍ବ ଭକ୍ତଗଣ, ଏବେ କରେ ନିବେଦନ,

ସନ୍ଦେହ ନ କର ମନେ କେହି ।

ମୁହିଁ ଯଥା ତଥା ଗଲେ, ତୁମ୍ଭ ପାଶେ ଅଛି ଭଲେ,

ଏହା ଜାଣ କହିଲି ଫିଟାଇ ହେ ।୨।

ଏମନ୍ତ ମଧୁର ବାଣୀ, ଭକ୍ତଙ୍କ ଆଗରେ ଭଣି,

ହର୍ଷ ଚିତ୍ତେ ବିଦାୟ ସେ ନେଲେ ।

ସନ୍ନ୍ୟାସ କରିବେ ବୋଲି, ମନେ ହେଉଛନ୍ତି ଭାଳି,

ମାତା ଏହା ନ ଜାଣନ୍ତି ଭଲେ ହେ ।୩।

ଶଚୀଙ୍କ ହୃଦୟ ସ୍ଥଳ, ହଠାତ୍ ହେଲା ଆକୁଳ,

ତେଣୁ କିଛି ନ ପାରିଲେ ଜାଣି ।

କହେ ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ, ଛାଡ଼ି ସୁଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ୱାସ

କେମନ୍ତେ ମୁର୍ଚ୍ଛିବେ ଠାକୁରାଣୀ ହେ ।୪।

(ରାଗ–ମଙ୍ଗଳ ଗୁର୍ଜ୍ଜରୀ, ତାଳ–ଏକାତାଳୀ)

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳା ଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ସନ୍ନ୍ୟାସ ବାରତା, ଦେବୀ ଶଚୀମାତା,

ଶୁଣିଲେ ଲୋକଙ୍କ ମୁଖୁଁ

ଶିରେ ବଜ୍ରାଘାତ, ପରାୟ ହଠାତ୍

ହୋଇଲେ ସେ ଦେଖୁ ଦେଖୁ ହେ ।୧।

କରିଣ କ୍ରନ୍ଦନ, ହାରିଲେ ଚେତନ,

ହା ହା ରେ ନିମାଇଁ ବୋଲି ।

ଶିରେ ବାରମ୍ବାର, କଚାଡ଼ନ୍ତି କର

ସଚେତନ ଅଶ୍ରୁ ଢଳି ହେ ।୨।

ବାଇଆଣୀ ପରି, ସାହି ସାହି ଫେରି,

ପଚାରନ୍ତି ଯାରେ ତାରେ ।

ସତେ କି ମୋ ନିମା ମୋ ସୁଖ ଗାରିମା

ଭାଙ୍ଗିବ ବିଚାର କରେ ହେ ।୩।

ନବଦ୍ୱୀପ ବାସୀ, କହନ୍ତି ବିଶେଷି,

ଗୌରାଙ୍ଗ ସନ୍ନ୍ୟାସ କଥା ।

ଶୁଣି ବଇଷ୍ଣବ ଚରଣ ନିର୍ଜୀବ,

ପାଷାଣେ କୁଟଇ ମଥା ହେ ।୪।

(ରାଗ–କଳସା, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳା ଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ମାତାଙ୍କୁ ପ୍ରବୋଧି, ଗୌର ସୁଧାନିଧି

କହନ୍ତି ଚରଣ ଧରି ହେ ।

ଶୁଣ ଗୋ ଜନନୀ, ମୋ ଦଇନି ବାଣୀ,

ଅନ୍ୟ କିଛି ନ ବିଚାରି ଗୋ ।୧।

ଏ ମିଥ୍ୟା ସଂସାର, କେ ଅବା କାହାର

ଏକା ଶ୍ରୀଗୋବିନ୍ଦ ବିନା ।

କୃଷ୍ଣ ହର୍ତ୍ତା କର୍ତ୍ତା, କୃଷ୍ଣ ପିତା ମାତା

ସବୁରି ଅଟନ୍ତି ସିନା ଗୋ ।୨।

କୃଷ୍ଣ ବନ୍ଧୁ ଜନ, କୃଷ୍ଣ ମାତ୍ର ଧନ,

କୃଷ୍ଣ ଏ ପିଣ୍ଡର ଗତି ।

ମାୟା ମୋହ ଭୁଲି, ମୋତେ ପୁତ୍ର ବୋଲି,

କହୁଛୁ କୃଷ୍ଣ ନ ଚିନ୍ତି ଗୋ ।୩।

ଯେତେକ ସମୟ ମୋର କରୁ ସ୍ନେହ,

ତୁ ତାହା କୃଷ୍ଣେ ସମର୍ପ ।

ଏ କ୍ଷଣ ଭଙ୍ଘୁର, ମାଟି କଳେକର,

ମାଟିରେ ହୋଇବ ଲୋପ ଗୋ ।୪।

ଭଜ ନିରବଧି, କୃଷ୍ଣ ଦୟାନିଧି,

ଛାଡ଼ ଏ ମାୟା ମମତା ।

ଗୌରଚନ୍ଦ୍ର ଗିରେ ଭାସି ନେତ୍ର ନୀରେ

କହନ୍ତି ସେ ଶଚୀମାତା ହେ ।୫।

ଶୋକେ ଜରଜର, ହୃଦୟ ଅସ୍ଥିର,

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ମୂର୍ଚ୍ଛିବେ କେହ୍ନେ ।

ଝାଇଁମରା ହୋଇ ପୁତ୍ରେ ନିଷେଧନ୍ତି,

ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ ଭଣେ ହେ ।୬।

(ରାଗ–କଳସା, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ରାଗ–ଚକ୍ରକେଦାର, ତାଳ–ଝମ୍ପା)

(ରାଗ–କଳସା, ତାଳ–ପହପଟ)

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳା ଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

(ରାଗ–ଦୀର୍ଘଛାନ୍ଦ, ତାଳ–ତ୍ରିପୁଟା)

ନିମାଇଁଙ୍କ ମୁଖଚାହିଁ, ଶୋକ ଗଦଗଦେ ତହିଁ,

ଶଚୀମାତା ହୋଇଣ ଅଧୀରା ।

ମୁଖୁଁ ନ ଷ୍ପୁରଇ ବାଣୀ, ହୃଦୟ ହୁଅଇ ହାଣି,

ନେତ୍ରୁ ବହିଯାଏ ଅଶ୍ରୁଧାରା ହେ ।୧।

ଭାଳନ୍ତି ବିସ୍ମୟ ମନେ, ଅତି ବିରସ ବଦନେ,

ଧନକୁ ମୋ ମୂର୍ଚ୍ଛିବି କେମନ୍ତେ ।

ଜଗତ ମଙ୍ଗଳ ପାଇଁ, ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହେବ ନିମାଇଁ,

ନିଷେଧିନି ଅବା କେଉଁ ମତେ ।୨।

ଶ୍ରୀ ଗୌରଙ୍କ ମୁଖ ଶଶୀ, ଏକ ଦୃଷ୍ଟିରେ ନିରେଖି

ମାନସରୁ ମାୟାକଲେ ଦୁର ।

ସର୍ବ ଜୀବେ ଏକ ଭାବି, ମୌନ ହେଲେ ଶଚୀଦେବୀ

ବଦନରୁ ନଇଲା ଉତ୍ତର ହେ ।୩।

ସେହି କ୍ଷଣେ ସ୍ୱକୁମରେ, ମାତା କୃଷ୍ଣ ବୁଦ୍ଧି ଧରେ,

ନଦୀୟା ଚାନ୍ଦଙ୍କ ମାୟା ବଳେ ।

ବିଚାରିଲେ ମନେ ମନେ, ପାଇଛି ମୁଁ ପୁତ୍ର ଜ୍ଞାନେ,

ଜଗତନାଥଙ୍କୁ ପୁଣ୍ୟ ଫଳେ ହେ ।୪।

ଏତେ ଚିତ୍ତେ ଅନୁମାନି, ସୌଭାଗ୍ୟବତୀ ଜନନୀ,

ମୃଦୁ ସ୍ୱରେ ଭାଷିଲେ ବଚନ ।

ଆହାରେ ମୋର ନିମାଇଁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଈଶ୍ୱର ତୁହି,

ମାୟାମୟ ପୁରୁଷ ରତନ ରେ ।୫।

ମୋର ଭାଗ୍ୟେ ଯେତେଦିନ, ବଶ ହୋଇଥିଲୁ ଧନ,

ଏଣିକି ସେ ଆଶା ନାହିଁ ଆଉ ।

ସ୍ୱଇଚ୍ଛାରେ ତ ସନ୍ନ୍ୟାସ- ବ୍ରତେ ବଳାଇଛୁ ଆଶ,

ନିଷେଧି ପାରଇ ତୋତେ କାହୁଁରେ ।୬।

ଏତିକି ମୋ ମନେ ଦୁଃଖ, କାହିଁ ଲୁଚାଇବୁ ମୁଖ,

ଆରେ ବାପ ମୋର ସୁନା ଗୋରା ।

ଏ ଧନ ସମ୍ପଦେ ମୋର, ଆଉ କିବା ଦରକାର,

ତୁହି ସିନା ନୟନ ପସରା ରେ ।୭।

ସାତ ପାଞ୍ଚ ନାହିଁ ବୋଲି, ତୁ ମୋ ଜୀବନ ସଙ୍ଖାଳି,

ଏକଇର ବଳାରେ ନିମାଇଁ ।

ଆହା ମୋ କୁଳର ନିଧି, କହ କରିବି କି ବୁଦ୍ଧି,

ଦଶ ଦିଗ ଅନ୍ଧାର ଦିଶଇ ରେ ।୮।

ଏତେ ବୋଲି ଘନ ଘନ, ଶଚୀ କରନ୍ତି କ୍ରନ୍ଦନ,

ନେତ୍ରୁ ବହିଯାଏ ଅଶ୍ରୁ ଧାରା ।

ଦେଖି ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରିୟା ନାଥ, ହେଠ କରି ନିଜ ମାଥ,

ସହି ନ ପାରନ୍ତି ଶୋକଭାରା ହେ ।୯।

ପ୍ରବୋଧି କହନ୍ତି ପୁଣି ଧରି ମାତା ପାଦ ବେନି,

ସକୁରଣ-ସ୍ୱରେ ଗୌର ହରି ।

ସେ ଗୌରାଙ୍ଗ ପଦସରି, ନେତ୍ର ଯୁଗେ ଅଶ୍ରୁ ଭରି,

ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ ହୁଏ ଝୁରି ହେ ।୧୦।

(ରାଗ–ମଙ୍ଗଳ, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ରାଗ–ଦୀର୍ଘଛାନ୍ଦ, ତାଳ–ତ୍ରିପୁଟା)

ନିମାଇଁ ଚାନ୍ଦଙ୍କ ବାଣୀ, ଶୁଣି ଶଚୀ ଠାକୁରାଣୀ

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ସମ୍ଭାଳିଲେ ଶୋକ ।

ମନକୁ ମନ ବୁଝାଇ ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ୱାସ ପକାଇ

ବାସାଞ୍ଚଳେ ପୋଛନ୍ତି ଲୋତକ ହେ ।୧।

ବୋଲନ୍ତି ଆରେ ନିମାଇଁ ନିର୍ମାଖୀ ମୋ ପରି ନାହିଁ

ଜାଣିଲି ମୁଁ ଏତେ ଦିନେ ଧନ ।

ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା ବଧୂ ମୋର ତୋ ବିହୁନେ କି ପ୍ରକାର

ପିଣ୍ଡେ ତାର ରଖିବ ଜୀବନ ରେ ।୨।

ଛାଡ଼ି ନାହିଁ ବାଲ୍ୟ ଦଶା ନବ ଯୌବନା ସହସା

ସହିବକି ଦାରୁଣ ବିରହ ।

ଏକେ ଅଲ୍ୟଳା ସୁନ୍ଦରୀ ଆଜନମ ସୁକୁମାରୀ

କେସନ ବଞ୍ଚିବ ମୋତେ କହ ରେ ।୩।

ଏପରା ପତ୍ନୀକି ତୋର ବୁଝାଇବି କି ପ୍ରକାର

ନ ଦିଶଇ ବୁଦ୍ଧି ବାଟ ମୋତେ ।

ତାକୁ ଯାହା ଯିବୁ ଛାଡ଼ି ହୋଇ ସେ କୋଡ଼ି କଚାଡ଼ି

ବ୍ୟାକୁଳ ନ ହୋଇବଟି କେତେ ରେ ।୪।

ଆରେ ମୋ ଅଞ୍ଚଳ ନିଧି ଯାଅ ତାହାକୁ ପ୍ରବୋଧି

ଯେମନ୍ତେ ସେ ନ ହୋଇବ ଝୁରି ।

କହେ ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ ଦାରୁଣ ବିଚ୍ଛେଦ କ୍ଲେଶ

ଜଳନ୍ତା ଅନଳୁ ବଳିକରି ।୫।

(ରାଗ–କଳସା ତାଳ–ପହପଟ)

(ରାଗ–ଲଘୁକେଦାର, ତାଳ–ଝମ୍ପା)

(ରାଗ–ଚକ୍ରକେଦାର, ତାଳ–ଝୁଲା)

(ରାଗ–ମଙ୍ଗଳ ଗୁର୍ଜ୍ଜରୀ, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳା ଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା ମୁଖ, ଚାହିଁ ପଦ୍ମମୁଖ,

ଶ୍ରୀ ନିମାଇଁ କହୁଛନ୍ତି ।

ଶୁଣ ପ୍ରାଣେଶ୍ୱରୀ, ନବୀନ କିଶୋରୀ,

ଏବେ ଯଥାର୍ଥ ଭାରତୀ ଗୋ ।୧।

ତୁମ୍ଭ ମନେ ଦୁଃଖ, ନ କର ଲୋତକ,

ପୂରାଇ ନୟନ ଯୁଗେ ।

ହେବଇଁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ, ଆଗୋ ବିଧୂହାସୀ,

କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମ ଅନୁରାଗେ ଗୋ ।୨।

ନ ଜାଣିକି ମୁହିଁ, ଗୋପର କହ୍ନାଇଁ,

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦାଙ୍କ ବତ୍ସି ।

ଏ କଳି ଯୁଗରେ, ରାଧିକା ଭାବରେ,

ନିମାଇଁ ନାମ ବହିଛି ଗୋ ।୩।

ବୃଷଭାନୁ ସୁତା, ପ୍ରେମ କଳ୍ପଲତା,

ରସମୟୀ ବିନୋଦିନୀ ।

ତାର ତିନି ୠଣ, ସୁଝିବା କାରଣ,

ମୋ ଅବତାର ମିତଣୀ ଗୋ ।୪।

ରାଧା ପ୍ରେମ ରାଧା- କାନ୍ତିରେ ଶରଧା,

ରାଧା ଭାବେ ଜରଜର ।

ପ୍ରେମ ଭକ୍ତି ଲୀଳା, ପ୍ରକଟନେ ଭୋଳା,

ମୁଁ ସିନା ନିଶି ବାସର ଗୋ ।୫।

ରାଧା ନାମ ଗାନେ, କୀର୍ତ୍ତନ ବିଧାନେ,

ନବଦ୍ୱୀପ ନବଲୀଳା ।

କଲଇଁ ଭିଆଣ ଘେନି ଭକ୍ତଗଣ

ଶ୍ରୀବାସ ଅଙ୍ଗଣେ ମେଳା ଗୋ ।୬।

ଏହି ସଂକୀର୍ତ୍ତନ ନ ହୋଇବ ଶୂନ୍ୟ

ନଦୀୟା ନଗରୁ ପ୍ରିୟେ ।

ହରି ନନାମ ଶୁଣି ଦିବସ ରଜନୀ

ହରିବ ତୁମ୍ଭେ ନିଶ୍ଚଏଁ ଗୋ ।୭।

ଯେତେବେଳେ ମୋତେ ଭାବିବ ଗୋ ଚିତ୍ତେ

ସେ କାଳେ ଦର୍ଶନ ହେବି ।

ବିଅର୍ଥରେ ଧନ ନ ଶୁଖା ବଦନ

କାଲି ମୁଁ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ହେବି ଗୋ ।୮।

କୃଷ୍ଣ ନାମେ ରସି ଘରେ ଥାଅ ବସି

ଛାଡ଼ ମୋର ପ୍ରତି ଆଶା ।

ସନ୍ତାପ ସିନ୍ଧୁରେ ପରାଣ ବନ୍ଧୁରେ

ନ ଲଭ ଦାରୁଣ ଦଶା ।୯।

ତୁମ୍ଭ ସ୍ନେହ ପ୍ରୀତି ଅମୂଲ୍ୟ ସମ୍ପତି

ପାସୋରିବି ନାହିଁ ମନୁ ।

ଯହିଁ ତହିଁ ଥିଲେ ତୁମ୍ଭ ପାଶେ ଭଲେ

ଅଛିଟି ଜାଣ ସୁତନୁ ଗୋ ।୧୦।

ଏତେ ବୋଲି ଗୌର ଭକ୍ତ ଚିତ୍ତ ଚୌର

ପ୍ରିୟାଙ୍କୁ ପ୍ରବୋଧ ଦେଇ ।

କଲେ ଆଲିଙ୍ଗନ ଭୁବନ ମୋହନ

ରସେ ମାନସ ଭୁଲାଇ ହେ ।୧୧।

ଚଳିବେ ନିଶାନ୍ତେ ସନ୍ନ୍ୟାସ ନିମନ୍ତେ

ନ ଜାଣନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା ।

ଚିନ୍ତି ସେହି କଥା ଭ୍ରମାଉଛି ମଥା

ବୈଷ୍ଣବ ଦାସ ବାଇଆ ହେ ।୧୨।

(ରାଗ–କଳସା, ତାଳ–ଆଠତଳୀ)

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

(ରାଗ–କଳସା, ତାଳ–ଏକତାଳ)

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ତହୁଁ ଶୋକଭରେ ଶାଶୁଙ୍କ ଆଗରେ

ଯାଇଁ ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା ସତୀ ।

କଇଁ କଇଁ ହୋଇ କହନ୍ତି ନିମାଇଁ

ଚନ୍ଦ୍ରଙ୍କର ପ୍ରିୟବତୀ ହେ ।୧।

ମାଏ ଗୋ ତୁମ୍ଭର ପୁତ୍ର ଛାଡ଼ି ଘର

କେଉଁ ଆଡ଼େ ଗଲେ ଚାଲି ।

ସୁଝିନ ବସନ ଆଭରଣ ମାନ

ଶ୍ରୀ ଅଙ୍ଗରୁ କରି ଖାଲି ଗୋ ।୨।

ନିଦେ ଶୋଇଥିଲି ଜାଣି ନ ପାରିଲି

ପ୍ରଭୁଙ୍କର ମନ କଥା ।

କି ବୁଦ୍ଧି କରିବି କେଉଁ କତି ଯିବି

ପରାଣେ ଲାଗଇ ବ୍ୟଥା ଗୋ ।୩।

କହୁଥିଲେ ମୋତେ ସେ ଗୋ ପୂର୍ବ ରାତ୍ରେ

ସନ୍ନ୍ୟାସ ହୋଇବେ ବୋଲି ।

ଲୋକ ମୁଖୁଁ ଯାହା ଶୁଣା ଥିଲା ତାହା

ଏବେ ଅନୁଭବ କଲି ଗୋ ।୪।

କେଉଁ ପ୍ରାୟ ଜୀବ ଏ ପିଣ୍ଡେ ରହିବ ?

ସେ ବିଚାର ଦିଅ ମୋତେ ।

ଦାସ ବଇଷ୍ଣବ ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା ଭାବ

ଭାବି ଭାସେ ଶୋକ ସ୍ରୋତେ ହେ ।୫।

(ରାଗ–ଚକ୍ରକେଦାର, ତାଳ–ପହପଟ)

(ରାଗ–କରୁଣଶ୍ରୀ, ତାଳ–ତ୍ରିପୁଟା)

ଧରଣୀ ଉପରେ ପଡ଼ି କାନ୍ଦି ଶଚୀ ଯାନ୍ତି ଗଡ଼ି

ହା ହା ରେ ନିମାଇଁ ବୋଲି କରି ।

କି କଲା ଦାରୁଣ ବିଧି ହରି ନେଲା ମୋର ନିଧି

ପ୍ରାଣ ଧରି ରହିବି କିପରି ।୧।

ଅଙ୍ଗର ଅଙ୍ଗଦ ବଳା ମୋ ନିମାଇଁ କଣ୍ଠମାଳା

ମନୋହର କର୍ଣ୍ଣର କୁଣ୍ଡଳ ।

ଖଟ ପରେ ଅଛି ପଡ଼ି କ୍ଷୀରୋଦରୀ ପାଟ ଯୋଡ଼ି

ତାର ପଢ଼ା ପୁସ୍ତକ ସକଳ ।୨।

ଦେଖି ମୋ ହୃଦୟ ଫାଟେ ନଦୀୟା ଅନ୍ଧାର ଘୋଟେ

କଲବଲ ହୁଏ ପଞ୍ଚ ପ୍ରାଣ ।

ମୋ ନିମାଇଁ ଚାନ୍ଦ ଲାଗି ନିଶ୍ଚୟ ମୁହିଁ ଅଭାଗୀ

ପଶିବଇଁ ଗହନ କାନନେ ।୩।

ଭିକ୍ଷାସିନୀ ହୋଇ ଯିବି ଯହିଁ ଗୋରାକୁ ଦେଖିବି

କାନ୍ଦିବି ତାହାର ଗଳା ଧରି ।

ସେ ମୋର ଗୌରାଙ୍ଗ ଠାଣି ନେତ୍ରେ ଦେଖାଇବ ଆଣି

ଦାସ ପଣେ ଖଟିବି ତାହାରି ।୪।

ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ ଭଣେ କାନ୍ଦ ମାତ ଅକାରଣେ

ଜୀବ ହିତେ ତୁମ୍ଭର ନନ୍ଦନ ।

ଧରିବେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ବେଶ ଉଦ୍ଧାରିବେ ସର୍ବ ଦେଶ

ଦୟାମୟ ଜଗତ ବନ୍ଦନ ସେ ।୫।

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରିୟା କାନ୍ଦି ଶଚୀଙ୍କି ପ୍ରବୋଧି

କହନ୍ତି ଚରଣ ଧରି ।

ନ କାନ୍ଦ ଜନନୀ ! ନ କାନ୍ଦ ଜନନୀ !!

ବିଅର୍ଥେ ପାଗଳୀ ପରି ଗୋ ।୧।

ନେତ୍ରୁ ଢାଳି ଜଳ ନ ହୁଅ ବିକଳ

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ହୁଅ ତୁନି ।

ତୁମ୍ଭର ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ଦେଖି ତ ସହସା

ଫାଟି ଯାଉଛି ମୂର୍ଦ୍ଧନୀ ଗୋ ।୨।

ଯା ଅଛି କପାଳେ ପୂର୍ବ କର୍ମ ଫଳେ

ଭୋଗ ହେବ ତା ଅବଶ୍ୟ ।

କଲେ ମା ରୋଦନ ହେବ ଅକଲ୍ୟାଣ

ମୋ ପ୍ରଭୁଙ୍କର ଅଯଶ ଗୋ ।୩।

ହୃଦୟର ନିଧି କେତେ ଯେ ପ୍ରବୋଧି

କହିଛନ୍ତି ମୋର ଆଗେ ।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ବୋଧିବାର ପାଇଁ

ଆଦେଶିଛନ୍ତି ସରଗେ ଗୋ ।୪।

ଶ୍ରୀ ଗୌର ଜନନୀ ଶଚୀ ଠାକୁରାଣୀ

ବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରିୟା ବାଣୀ ଶୁଣି ।

କିଞ୍ଚିତ ମାତ୍ରକ ସମ୍ଭାଳିଲେ ଶୋକ

ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ ଭଣି ହେ ।୫।

(ରାଗ–ମଙ୍ଗଳ ବିରାଡ଼ି, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

ନଦୀୟା ନଗର ଭରି କ୍ରମେ ପଡ଼ିଗଲା ହୁରି

ଛାଡ଼ିଗଲେ ବୋଲି ଗୋରା ଚାନ୍ଦ ।

ସର୍ବ ନର ନାରୀ ମାନେ ରୁଣ୍ଡ ହୋଇ ସ୍ଥାନେ ସ୍ଥାନେ

କାନ୍ଦନ୍ତି ହୋଇଣ ଗଦଗଦ ହେ ।୧।

ଦଳେ ଦଳେ ହୋଇ ଆସି ଶଚୀ ଅଙ୍ଗଣେ ପ୍ରବେଶି

ବିଲୋକନ୍ତି ମାତାଙ୍କ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା।

ପାଗଳିଣୀ ପ୍ରାୟ ହୋଇ କାନ୍ଦେ ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା ଦେଈ

ଅସହନ ସେ କରୁଣ ଭାଷା ହେ ।୨।

ଏହି କାଳେ ଗଦାଧର ହରି ଦାସ ଭକ୍ତବର

ଶଚୀଙ୍କ ଚରଣ ତଳେ ପଡ଼ି ।

ବୁଝାଇ ବୁଝାଇ କେତେ କହିଲେ ସେ ନାନା ମତେ

ତେବେ ଶୂନ୍ୟ ନୋହେ ତାଙ୍କ ରଡ଼ି ହେ ।୩।

ଶ୍ରୀବାସଙ୍କର ଘରଣୀ ସେ ମାଳିନୀ ଠାକୁରାଣୀ

ନାରାୟଣୀ ସହିତରେ ଆସି ।

ଶାଶୁ ବୋହୂ ବେନି ଜନେ ନାନା ପ୍ରବୋଧ ବଚନେ

ବାରମ୍ବାର କହନ୍ତି ଆଶ୍ୱାସି ହେ ।୪।

ଶଚୀ ଦେବୀଙ୍କ ଭଗିନୀ ସେ ପାର୍ବତୀ ଆସି ପୁଣି

ବୁଝାଇଲେ କେତେ ପରକାରେ ।

ଗର୍ଭଧାରିଣୀ ଜନନୀ କେବେ ନ ହୁଅନ୍ତି ତୁନି

ବାଉନି କାନ୍ଦନ୍ତି ବାରମ୍ବାର ହେ ।୫।

ଯେ ଯେତେ ବୁଝାଉଛନ୍ତି ଶଚୀ ମାତା ନ ବୁଝନ୍ତି

ବୋଲନ୍ତି ମୋ ନିମାଇଁ ନିମାଇଁ ।

ନେତ୍ର ଯୁଗୁଁ ବହେ ଲୁହ ବେଳୁଁ ବେଳ ଉଠେ କୋହ

ଅଚେତନେ ପଡ଼ନ୍ତି ଘୁମାଇଁ ହେ ।୬।

ଏ ଦାରୁଣ ଦଶା ଦେଖି ଧୈର୍ଯ୍ୟ କେ ପାରିବ ରଖି

ନବଦ୍ୱୀପେ କ୍ରନ୍ଦନ ଚହଳ ।

ଦୁଃଖୀ ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ ଛାଡ଼ଇ ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ୱାସ

ନୟନରୁ ଢାଳି ଅଶ୍ରୁଜଳ ହେ ।୭।

(ରାଗ–ଦୀର୍ଘ ଛାନ୍ଦ, ତାଳ–ତ୍ରିପୁଟା)

ଉଷା କାଳେ ସାରି ସ୍ନାନ ସକଳ ମହାନ୍ତ ଗଣ

ଆସିଲେ ଗୌରାଙ୍ଗ ଦରଶନେ ।

ପ୍ରଭୁ ଯାଇଛନ୍ତି ଚାଲି ମନ୍ଦିର ପଡ଼ିଛି ଖାଲି

ପୂର୍ଣ୍ଣ ମାତ୍ର ଆକୁଳ କ୍ରନ୍ଦନେ ହେ ।୧।

ଆକୁଳେ ଫଟାଇ ହିଆ କାନ୍ଦୁଛନ୍ତି ବିଷ୍ଣୁପ୍ରିୟା

ଶଚୀଙ୍କର ଶୋକ ଅସମ୍ଭାଳ ।

ଗଦାଧର, ହରି ଦାସ ବୋଧୁଛନ୍ତି ରହି ପାଶ

ସବୁରି ନୟନେ ଅଶ୍ରୁଜଳ ହେ ।୨।

ଶ୍ରୀ ନିତ୍ୟାନନ୍ଦଙ୍କୁ ଚାହିଁ ବାୟାଣୀ ପରାୟ ହୋଇ

ପଚାରନ୍ତି ଶଚୀ ମାତା କାନ୍ଦି ।

ରେ ଗୁଣମଣି ନିତାଇ ମୋହର ନିମାଇଁ କାହିଁ ?

ଖୋଜିଆଣ ବୁଲି ସାହି କନ୍ଦିରେ ।୩।

ପାଷଣେ ପରାଣ ବାନ୍ଧି ନିତାଇ କହନ୍ତି ବାନ୍ଦି

ଆଗୋ ମାତା କି ପଚାର ମୋତେ ।

ପ୍ରାଣର ଭାଇ ନିମାଇଁ ଏ ନଦୀୟା ପୁରେ ନାହିଁ

ପଥିକ ସେ କାଟୁଆର ପଥେ ଗୋ ।୪।

ଧଇର୍ଯ୍ୟ ଧର ଜନନୀ ନୁହ ଆଉ ପାଗଳିନୀ

ଗୌରାଙ୍ଗ ଛାଡ଼ିଲେ ଗୃହ ବାସ ।

ଏହିମତେ ସର୍ବ ଜନେ ବୁଝାନ୍ତି ଶୋକ ବଚନେ

କାନ୍ଦି କହେ ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ ହେ ।୫।

(ରାଗ–କଳସା, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ନବଦ୍ୱୀପେ ଗୋଳ କ୍ରନ୍ଦନ ଚହଳ

ପଡ଼ିଗଲା ଅହରହ ।

ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ତାତି ସହି ନ ପାରନ୍ତି

ଶ୍ରୀ ଗୌରଚନ୍ଦ୍ର ବିରହ ।୧।

ଗଛ ପତ୍ର ଯେତେ କାନ୍ଦନ୍ତି ସମସ୍ତେ

ଶୁଭେ ହାହାକାର ଧ୍ୱନି ।

କାନ୍ଦଇ ଜାହ୍ନବୀ ଗୋରା ଗୁଣ ଭାବି

କାନ୍ଦେ ନଦୀୟା ଅବନୀ ।୨।

ନବଦ୍ୱୀପ ବାସୀ ପ୍ରାଣୀ ରାଶି ରାଶି

ସବୁରି ଲୋତକ ଧାରା ।

ଗୌରାଙ୍ଗ ବିହୀନେ ସୁଖ ନାହିଁ ମନେ

ଭକ୍ତେ ହେଲେ ଦରମରା ।୩।

ଶ୍ରୀବାସ ଅଙ୍ଗନ ଦିଶେ ଅଶୋଭନ

ଏକା ଗୌରଚନ୍ଦ୍ର ବିନୁ ।

ସଂକୀର୍ତ୍ତନ ଲୀଳା ଶୋଭା ନ ପାଇଲା

ନ ଥିବାରୁ ଶଚୀ ସୂନୁ ।୪।

ସବୁ ସୁଖ ଶିରୀ ଗୌର ନେଲେ ହରି

ସବୁଙ୍କ ମନରେ ଦୁଃଖ ।

ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ ହୋଇଲା ନିରାଶ

ନ ଦେଖି ଗୌର ଶ୍ରୀମୁଖ ।୫।

(ରାଗ–ଦୀର୍ଘଛାନ୍ଦ, ତାଳ–ତ୍ରିପୁଟା)

କାଞ୍ଚନ ନଗରେ ଯାଇଁ ଶ୍ରୀ ଶଚୀ ସୁତ ନିମାଇଁ

ଯଥା କାଳେ ହୋଇଲେ ପ୍ରବେଶ ।

କେଶବ ଭାରତୀ ପଦେ ପ୍ରଣମି ଭକ୍ତି ଗଦ୍‌ଗଦେ

ମନ କଥା କରନ୍ତି ପ୍ରକାଶ ।୧।

ସମ୍ଭ୍ରମେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀବର କଲ୍ୟାଣ ବାଞ୍ଛି ସତ୍ତ୍ୱର

ମୁଖେ ଉଚ୍ଚାରିଲେ ନାରାୟଣ ।

ଆଜ ବଡ଼ ଭାଗ୍ୟ ମୋର ବୋଲି ହୋଇ ତୋଷଭର

ପୁଚ୍ଛା କଲେ ନିମାଇଁଙ୍କି ପୁଣ ।୨।

କି କାର୍ଯ୍ୟ ହେ ଶଚୀ ସୁତ ମୋର କୁଟୀରେ ଆଗତ

କହ ବାବା ସଂଶୟ ଫିଟାଇ ।

ଭାରତୀ ଗୋସାଇଁଙ୍କର ମୁଖୁଁ ଶୁଣି ତତପର

କର ଯୋଡ଼ି କହନ୍ତି ନିମାଇଁ ।୩।

ତବ ପଦେ ଏହି ଭିକ୍ଷା ଦିଅନ୍ତୁ ସନ୍ନ୍ୟାସ ଦୀକ୍ଷା

ଆସିଛି ମୁଁ ବଢ଼ ଆଶା କରି ।

ଘେନିବି କୌପୀନ ଡୋର ଅଭିଳାଷ ଅଛି ମୋର

ଏଣୁ ଘରୁ ଆସିଛି ବାହାରି ।୪।

ଦାରୁଣ ସଂସାର ଜ୍ଜ୍ୱଳା କୃଷ୍ଣ ନାମେ ବାଧା ଦେଲା

ତହିଁ ମୋର ନାହିଁ ପ୍ରୟୋଜନ ।

ସନ୍ନ୍ୟାସ ଆଶ୍ରମେ ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ କର ମନ ବାଞ୍ଛା

ଚରଣେ କରୁଛି ନିବେଦନ ।୫।

ଶୁଣି କେଶବ ଭାରତୀ ହୋଇଲେ ବିସ୍ମୟ ମତି

ନିରେଖନ୍ତି ଗୌରଙ୍କ ଶ୍ରୀମୁଖ ।

ବିଲୋକି ଲାବଣ୍ୟ କାନ୍ତି କିଛି କହି ନ ପାରନ୍ତି

ବୈଷ୍ଣବ ଦାସର ମନେ ଦୁଃଖ ।୬।

(ରାଗ–ମଙ୍ଗଳ ଗୁଜ୍ଜୁରୀ, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ରାଗ–ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ଯୋଡ଼ି କର ଦୁଇ କହନ୍ତି ନିମାଇଁ

କେଶବ ଭାରତୀ ପାଶେ ।

ଆପଣଙ୍କୁ ମୁହିଁ କିସ କହିବଇଁ

ଆଉ ବା ଏ ଅବକାଶେ ହେ ।୧।

ଧର୍ମ୍ମ ତତ୍ତ୍ୱ କିବା ଜାଣେ ମୁଁ ତ ସେବା

କରି ନାହିଁ ସଦଗୁରୁ ।

ସଂସାରକୁ ଆସି ଜଞ୍ଜାଳର ପାଶି

ନି ଛେଦିଲେଟି ଆଦ୍ୟରୁ ହେ ।୨।

ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଜନମ ସିନା ଅକାରଣ

କ୍ଷଣ ଭଙ୍ଗୁର ଏ ଦେହ ।

ଏଥିକଲେ ହେଳା ବୁଡ଼ିବତ ଭେଳା

ଏମନ୍ତ କଥା ନ କହ ହେ ।୩।

ଯଦି ଏ ଶରୀର ଧ୍ୱଂସ ଛାରଖାର

ହୋଇଯାଏ ଅବା କାଳେ ।

ତେବେ କେଉଁମତି ବୈଷ୍ଣବ ସଙ୍ଗତି

ଲଭିବଇଁ ଅବହେଳେ ହେ ।୪।

ହେ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ବର ନିରାଶ ନ କର

ଘେନ ମମ ନିବେଦନ ।

ତବ ଅନୁଗ୍ରହେ ସୁନିର୍ମଳ ଦେହେ

କରିବି କୃଷ୍ଣ ଭଜନ ହେ ।୫।

କୃଷ୍ଣ ଦାସ ହୋଇ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ବୋଲାଇ

ଆଚରିବି ଭିକ୍ଷାଟନ ।

ସେ ଗୃହ ସଂସାରେ କଦର୍ଯ୍ୟ ବ୍ୟାପାରେ

ଅଛି କିବା ପ୍ରୟୋଜନ ହେ ।୬।

କ୍ଷଣିକ ସୁଖରେ ମଜ୍ଜି ଥାନ୍ତି ନରେ

ନ ଜାଣି ସିନା ଗୋସାଇଁ ।

ଅନିତ୍ୟ ସଂସାର ମିଥ୍ୟା କାରବାର

ଲେଶେ ତହିଁ ସୁଖ ନାହିଁ ହେ ।୭।

ନ ହୁଅ କୁଣ୍ଠିତ ଦିଅ ଦୀକ୍ଷା ମନ୍ତ୍ର

ସନ୍ନ୍ୟାସର ଯେ ବିଧାନ ।

ଘେନି ମୋର ଦୈନ୍ୟ ଚଞ୍ଚଳ ଆପଣ

କର ଦିବ୍ୟ ଅବଧାନ ହେ ।୮।

ଏତେ ବୋଲି ଗୋରା- ଚାନ୍ଦ ହୋଇ ତ୍ୱରା

ଅତି ବ୍ୟାକୁଳତା ଭାବେ ।

ଭାରତୀ ଚରଣ କଲେ ଆଲିଙ୍ଗନ

ଗୋସାଇଁ ବସିବା ଠାବେ ।୯।

ହୋଇଲେ ପରାସ୍ତ ଭାରତୀ ତେବେତ

ଆକୁଳ ଅନ୍ତରେ ତହିଁ ।

ନିମାଇଁଙ୍କ ଭାବ ଏ ଦାସ ବୈଷ୍ଣବ

ବୁଝି ପୁଣି ନ ବୁଝଇ ।୧୦।

(ରାଗ–ଦୀର୍ଘଛାନ୍ଦ, ତାଳ–ତ୍ରିପୁଟା)

ଗୌରଙ୍କ ବ୍ୟାକୁଳ ରୀତି ଦେଖି କେ ଧରିବ ଧୃତି

ଅନନ୍ତର କେଶବ ଭାରତୀ ।

ନ ପାରିଲେ ସ୍ଥିର ହୋଇ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ କରିବା ପାଇଁ

ତତକ୍ଷଣେ ବଳାଇଲେ ମତି ହେ ।୧।

ପୂର୍ବେ ପ୍ରଭୁ ବିଶ୍ୱମ୍ଭର ସ୍ୱପ୍ନେ ଦିବ୍ୟ ମନ୍ତ୍ର ସାର

ନିଶି ଯୋଗେ ହୋଇଥିଲେ ପ୍ରାପ୍ତ ।

ଭାରତୀଙ୍କି ସେହି ମନ୍ତ୍ର ଜଣାଇ ଦେଲେ ତ୍ୱରିତ

ନିଜ ମନ୍ତ୍ରେ ଆପଣେ ଦୀକ୍ଷିତ ହେ ।୨।

ଦଣ୍ଡୀ ଭାରତୀ ଗୋସାଇଁ ଯେ କାଳେ ଗୌରଙ୍କୁ ତହିଁ

ସନ୍ନ୍ୟାସୀ ଦୀକ୍ଷାକୁ ଦେବେ ବୋଲି ।

ଭାବେ ହୋଇଲେ ସମ୍ମତ ନାମ ପ୍ରେମେ ହୋଇ ମତ୍ତ

ନିମାଇଁଙ୍କ ଛାତି ଉଠେ ଫୁଲି ହେ ।୩।

କେଶବ ଭାରତୀ କର୍ଣ୍ଣେ ମନ୍ତ୍ର କହନ୍ତେ ଆପଣେ

ଜଗତ୍‌ଗୁରୁ ନିମାଇଁ ସୁନ୍ଦର ।

ପ୍ରକାରାନ୍ତେ ହେଲେ ଗୁରୁ ପ୍ରେମ ବାଞ୍ଛା କଳ୍ପତରୁ

ସେହି ସେ ଭାରତୀ ସନ୍ନ୍ୟସୀଙ୍କର ହେ ।୪।

ସକଳ ମରମ କଥା ଭାରତୀ ବୁଝିଲେ ତଥା

ମନେ ମନେ ହୋଇଲେ ଉଲ୍ଲାସ ।

ଧନ୍ୟ ମଣି ଆପଣାକୁ ପ୍ରଶଂସନ୍ତି ନିମାଇଁଙ୍କୁ

ଭଣେ ଦୁଃଖୀ ବଇଷ୍ଣବ ଦାସ ହେ ।୫।

(ରାଗ–ଦୀର୍ଘ ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

ମନେ ମୋଦ ବହି ଭାରତୀ ଗୋସାଇଁ

କହିଲେ ଶଚୀ ସୁତଙ୍କୁ ।

ହେ ବତ୍ସ ନିମାଇଁ ସେ ମନ୍ତ୍ର ଦେବଇଁ

ଶୁଣାଇଲ ଯା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ।

ଆହେ ଦୟାନିଧି ! ନିଜମନ୍ତ୍ରେ ରଖି ନିଜ ସିଦ୍ଧି ।୧।

ଏ ବଚନ ଶୁଣି ଗୌର ନିଶାମଣି,

ନାଚନ୍ତି ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ।

ଗମ୍ଭୀର ନାଦରେ ହରି ଶବଦରେ

ଅବନୀ ଦେଲେ କମ୍ପାଇଁ ।

ପ୍ରଭୁ ସୁନା ହାତୀ । ପୁଲ୍ଲକରେ ଫୁଲାଇଲେ ଛାତି ।୨।

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ମାଧୁରୀ, ଚମତ୍କାର ଶିରୀ,

ଅତ୍ୟନ୍ତ ଲାବଣ୍ୟ ତୋରା ।

ଅନ୍ତରେ ଫୁଟାନ୍ତି, ମରକତ କାନ୍ତି,

ମିଶା ମିଶି କଳା ଗୋରା ।

ସେ ଯେ ରାଈ କାହ୍ନୁ । କଳି ଯୁଗେ ଧନ୍ୟ ଶଚୀ ସୂନୁ ।୩।

ଆନନ୍ଦେ ସଘନେ, ଅରୁଣ ନୟନେ

ଥକ ଥକ ପ୍ରେମ ବାରି ।

ମଧର ଅଧରେ, ମୃଦୁ ହସନରେ,

ଅମୀୟ ପଡ଼ଇ ଝରି ।

ନବ ଦ୍ୱୀପ ଶଶୀ । ସନ୍ନ୍ୟାସ ଦୀକ୍ଷାକୁ ଛନ୍ତି ରସି ।୪।

କାଞ୍ଚନ ନଗରୀ ବାସୀ ନରନାରୀ,

ଆବାଳ ବୃଦ୍ଧ ବନିତା ।

ଦର୍ଶନ ଲାଳସେ, ଭାରହୀ ନିବାସେ

ମିଳି କରୁଛନ୍ତି ଚିନ୍ତା ।

କି ସୁନ୍ଦର ଛଇ । ସନ୍ନ୍ୟାସ ହୋଇବେ କାହିଁ ପାଇଁ ।୫।

ଦେଖି ଲୋକ ସର୍ବେ, ହା ହା କାର ରବେ

ହୁଅନ୍ତି କଥା ବାରତା ।

ଏ ଦୁଃଖୀ ବୈଷ୍ଣବ ଦାସ ମନେ କ୍ଷୋଭ

ବଦନୁ ନ ଷ୍ଫୁରେ କଥା ।

କି ବୟସେ ଗୋରା । ହେବେ ଦଣ୍ଡ କମଣ୍ଡଳ ଧରା ।୬।

(ରାଗ–ଲଳିତ କେଦାର, ତାଳ–ପହପଟ)

(ରାଗ–ରାମକେରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)

(ରାଗ–କଳସା, ତାଳ–ଏକତାଳୀ)

(ରାଗ–ଦୀର୍ଘ ବଙ୍ଗଳାଶ୍ରୀ, ତାଳ–ଆଠତାଳୀ)